Księżyc

Księżyc

Nastała ciemna i cicha noc

niebo przykryło się gwiazdami

Księżyc ucieka za chmurę

wstydzi się swej kobiecej nagości.

Oświetla delikatnie granat nieba

spryskuje promieniami ziemię

stepową, ukraińską ziemię...

ozdobioną żytem, pszenicą i malwą.

Puszcza śpiącym figlarne iskierki

zaczepki, by nie szli smacznie

śnić o spokoju, harmonii, życiu...

bawi się ze zmęczonymi ludźmi...

Nie daje im odpocząć, odetchnąć

od szarości dnia codziennego...

drażni się z nimi, jak dziecko

zalotnie chciwy pochwał sławy...

Biedny Księżyc zakochał się w

sobie, nie zdawał sobie sprawy

że to co wygląda z pozoru chwili

kochającą się rodziną, szczęściem

Tuż za rogiem może stać się bólem

troską, cierpieniem, łzami i goryczą

walką o przetrwanie, walką o świat

walką bogatych z już tak biednymi.

Księżyc nie wiem, bo nie może

że tuż za zakrętem ciemnej ulicy

trzaskają się szkła, lecą szyby,

upadają solidne budynki, płynie krew.

Księżyc zagadkowy pan, nie wie,

że niewinni ludzie giną patriotyczną

śmiercią z swoją rodzinę, dom, kraj...

on nie wie, że w głowach władców...

Rodzą się mistyczne plany zagłady

tego co płynęło miodem i mlekiem

tego co skrywało szczęście i miłość

dla nich liczy się świat bogaty

                                 – egoistyczny.