Miłość

Miłość

Uklęknij Damo przed swoją

pychą, zdejmij złota koronę

ozdobioną łzami ludzkich

krzywd, zdejmij Damo szatę

wyłożoną kamieniami kłamstw.

Zamknij okna i drzwi Damo

dalekiej Północy, bowiem wiatr

nie zna granic, wieje silnie przed

siebie łamiąc wszystkie liche

gałęzie, wpadnie do Ciebie i co będzie?

Zamknij się w komnacie, nie

wychodź na salony domu, bowiem

tajemniczy książę przybył do drzwi

twego pałacu... widzisz jego mglistą

postać unoszącą się niczym Zjawa...

Frunie od okna do okna, trzyma

różę i krzyżyk szepcze cicho z bólem

przestrzelone ma serce, szuka Ciebie

niewiasto... Damo mroźnych salonów

śliczna, delikatna subtelna kobieta...

Bezwzględna uwodzicielka i królowa

niejednego męskiego serca... ukradła

je też tobie Mglista Zjawo zabita dnia

pięknego w lesie nad jeziorem, gdy

ta rzekła czule, to już koniec!

Rozdarty między bólem, zemstą a

miłością i szczęściem... pragniesz

ją pocałować czule, gdy ta wyrywa

się niegdyś z ubóstwianych ramion

targa suknię atłasu, uderza Cię w twarz...

Stanąłeś przerażony nad mogiłą

swojej miłości... nagle ciemne chmury

wkroczyły na niebo.. słońce chowając

w ciemność... ona idzie uparcie do

domu... nie spogląda w przeszłość...

Nagle wiatr zaczyna tańczyć figle

zielone liście fruwają wściekle

słyszy cichy płacz, cichy krzyk Kocham

nagle trzask, chlupnięcie – upadek

Kochanek wpadł do spienionej wody...

Sunie pomału blady na dół

Dama odwraca się nagle i widzi

ciemny frak płynący nad dno

krzyczy z przerażenia, biegnie

by go ratować... upada przy brzegu

Zemdlona łkaniem... nieszczęśliwa

kobieta – prawdziwie zakochana

w mężczyźnie, który kochał ją nad

życie... upadła skruszona, ukarana

gdyż miłość to nie gra, lecz życie.