Gody

Gody

Zakwitły przy marnym płocie

czerwone, bordowe, krase

malwy, bujne łodygi kwiatów

plączą się ku niebu, ku słońcu.

Chwieją się przy delikatnym

wietrzyku, przytulają się do białych

niebieskich, drewnianych chat

pachnących obiadową strawą...

W lichej izdebce, radosna i pulchna

rumiana i ruda – Jagna zaplata

długie, mocne warkocze, śmieje się

niemiłosiernie, szczęśliwa życiem.

Uśmiecha się zalotnie do skromnego

nieśmiałego chłopca Janka co w gody

przyszedł prosić, już kawalerstwo

się znudziło, chciał kobietę znaleźć.

Tuli się do niej, skromnie pierzy

ona iskierki ma w piwnych oczach

kusi ją męski chłopczyna, wysoki

kocha go serce, rozum i dusza...

Mateczka z ojcem po chałupie chodzi

rodzinę i sąsiadów pomału prosi

proboszcz krzyżem kreśli znaki...

błogosławi młodych na całe życie...

Młodej panience łzy potokiem lecą

jest szczęśliwa, ale chce zostać przy

domowym zapiecku i okapie... domu

Młodzieniec pociesza i miłością zabiega.

W pasiastej kiecy już tańczy smukłe

kujawiaki, krakowiaki, wstążki, wianki

pachnąca koszula Janka się bieli,

już w kościele stoją przed ołtarzem....

Trzymają Biblię i Krzyż Pański, całują

boże atrybuty czule, przysięgę mówią

już z pamięci, recytują: „Tak mi dopomóż

Panie Boże wszechmogący

- w Trójcy Jedyny i wszyscy święci”.

I w krąg małżeński już weszli... już para

młoda barwnym korowodem idzie do izby

by bawić się do rana szczęściem wspólnym

teraz już złączeni w świętym sakramencie na wieki.